Skip to main content

Kult



święto Bożego Miłosierdzia

Jedną z form nabożeństwa do miłosierdzia Bożego, którego domagał się poprzez siostrę Faustynę Pan Jezus, było ustanowienie Święta Miłosierdzia. Miało ono przypadać na pierwszą niedzielę po Wielkanocy, tak zwaną Niedzielę Przewodnią. Ks. Michał Sopoćko jako pierwszy podjął się starań o ustanowienie Święta Miłosierdzia oraz próby jego teologicznego umotywowania. W swoich pracach wskazywał na związek tajemnicy Odkupienia i Bożego Miłosierdzia. Przeżywanie Uroczystości Zmartwychwstania poprzez osiem dni daje szczególną możliwość, by przy końcu oktawy ukazać jeszcze raz tajemnice paschalne, tym razem w prymacie Miłosierdzia. W roku 1946 na prośbę ks. Michała Sopoćki abp Mieczysław Reinys zezwolił na odprawienie nowenny do Miłosierdzia Bożego oraz Mszy św. i Nieszporów w Niedzielę Białą z wystawieniem Najświętszego Sakramentu w Archidiecezji Wileńskiej. Ostatecznie, dekretem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Świętych z dnia 5 maja 2000 roku, Święto Miłosierdzia zostało ustanowione jako obowiązujące w całym Kościele katolickim.

Ze świętem tym związał Pan Jezus wiele łask dla tych, którzy będą w stanie łaski uświęcającej, przystąpią do Komunii Świętej.

 W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżają do źródła miłosierdzia Mojego. Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii Świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W tym dniu otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski; niech się nie lęka zbliżyć do Mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jak szkarłat. (…) Święto Miłosierdzia wyszło z wnętrzności Moich, pragnę, aby uroczyście obchodzone było w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Nie zazna ludzkość spokoju, dopokąd nie zwróci się do źródła miłosierdzia Mojego (D. 699).

Na mocy dekretu z dnia 29 czerwca 2002 roku Stolica Apostolska udzieliła odpustu zupełnego na zwykłych warunkach (spowiedź sakramentalna, komunia eucharystyczna, modlitwa w intencjach papieskich) wiernemu, „który w II Niedzielę Wielkanocną, czyli Miłosierdzia Bożego, w jakimkolwiek kościele lub kaplicy, z sercem całkowicie wolnym od wszelkiego przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, choćby powszedniego, weźmie udział w pobożnych praktykach spełnianych ku czci Bożego Miłosierdzia albo przynajmniej odmówi przed Najświętszym Sakramentem Eucharystii, wystawionym publicznie lub ukrytym w tabernakulum, modlitwę «Ojcze nasz» i Credo, dodając pobożne wezwanie do Pana Jezusa Miłosiernego (np. «Jezu Miłosierny, ufam Tobie»).

Ponadto marynarze, którzy wykonują swoje obowiązki na niezmierzonych obszarach mórz; niezliczeni bracia, których tragedie wojenne, wydarzenia polityczne, uciążliwe warunki naturalne i inne podobne przyczyny zmusiły do opuszczenia rodzinnej ziemi; chorzy i ich opiekunowie oraz ci wszyscy, którzy z uzasadnionej przyczyny nie mogą opuścić domów lub wykonują pilnie potrzebne zadania dla dobra społeczności, mogą uzyskać odpust zupełny w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, jeśli wyrzekając się całkowicie jakiegokolwiek grzechu, jak to zostało powiedziane powyżej, i z zamiarem spełnienia – gdy tylko będzie to możliwe – trzech zwykłych warunków, odmówią przed świętym wizerunkiem naszego Pana Jezusa Miłosiernego modlitwę «Ojcze nasz» i Credo, dodając pobożne wezwanie do Pana Jezusa Miłosiernego (np. «Jezu Miłosierny, ufam Tobie»).

Gdyby nawet to nie było możliwe, tego samego dnia będą mogli uzyskać odpust zupełny ci, którzy duchowo zjednoczą się z wiernymi, spełniającymi w zwyczajny sposób przepisane praktyki w celu otrzymania odpustu, i ofiarują Miłosiernemu Bogu modlitwę, a wraz z nią cierpienia spowodowane chorobą i trudy swojego życia, podejmując zarazem postanowienie, że spełnią oni trzy przepisane warunki uzyskania odpustu zupełnego, gdy tylko będzie to możliwe”.